Często w duszy mi dzwoni pieśń, wyłkana w żałobie,

O tych dwojgu ludzieńkach, co kochali się w sobie. 

Lecz w ogrodzie szept pierwszy miłosnego wyznania

Stał się dla nich przymusem do nagłego rozstania. 

Nie widzieli się długo z czyjejś woli i winy,

A czas ciągle upływał - bezpowrotny, jedyny.

I poklękli spóźnieni u niedoli swej proga,

By się modlić o wszystko, lecz nie było już Boga. 

Więc sił resztą dotrwali aż do wiosny, do lata

By powrócić na ziemię - lecz nie było już świata.

 

Bolesław Leśmian, Dwoje ludzieńków

 

Międzynarodowy Dzień Języka Ojczystego przypada corocznie 21 lutego i został ustanowiony przez UNESCO 17 listopada 1999 roku. Data święta upamiętnia tragiczne wydarzenia w Bangladeszu, kiedy to w roku 1952 zginęło 5 studentów w obronie języka bengalskiego. Wiele języków na świecie zagrożonych jest dziś wyginięciem, prawie połowie z 6 tysięcy za 2-3 pokolenia grozi zapomnienie. Podkreślenie znaczenia języka ojczystego i dialektów przyczynia się do rozwoju edukacji i wpływa na świadomość społeczeństwa, zarówno w znaczeniu lokalnym, jak i globalnym.

W tym dniu na całym świecie organizowane są seminaria, konferencje, spotkania naukowe dotyczące roli języka rodzimego w kulturze, jak i w życiu codziennym. W naszym kraju w 2012 roku ruszyła kampania pod hasłem: ”Ojczysty - dodaj do ulubionych”. Została ona zorganizowana przez Narodowe Centrum Kultury i Radę Języka Polskiego. Jej celem jest podniesienie poziomu wiedzy i odpowiedzialności za naszą polszczyznę, bo każdy język, jego żywotność jest wspólnym dziedzictwem kulturowym.

Jako  polonista, w tym dniu chciałam Wszystkim zadedykować wiersz Bolesława Leśmiana, poety, który jest tak dobry, że jego wiersze, nasycone idiomami, nie dają się przetłumaczyć na inny język . I to jest koronny argument, by podkreślać, wyróżniać to, co niepowtarzalne. I chronić, by słowa poety nie były jak maturalne „milknące głosy”.

 

Elżbieta Misiak-Gancarz