«Co piszę?» mnie pytałeś; oto list ten piszę do ciebie —
Zaś nie powiedz, iż drobną szlę ci dań — tylko poezję,

Tę, która bez złota ubogą jest, lecz złoto bez niej,
Powiadam ci, zaprawdę jest nędzą nędz...
Zniknie i przepełznie obfitość rozmaita.
Skarby i siły przewieją, ogóły całe zadrżą,
Z rzeczy świata tego zostaną tylko dwie,
Dwie tylko: poezja i dobroć... i więcej nic
Umiejętność nawet bez dwóch

onych zbiednieje w papier.
Tak niebłahą są dwójcą te siostry dwie!...

 

Cyprian Kamil Norwid, Do Bronisława Z.

 

Z okazji Światowego Dnia Poezji warto przywołać nazwiska najwybitniejszych polskich twórców. Nie są obcy uczniom, nauczycielom, czy po prostu miłośnikom polskiej poezji. Są wśród nich nagrodzeni literackim Noblem Czesław Miłosz czy  Wisława Szymborska, ale trudno nie wymienić Zbigniewa Herberta, Bolesława Leśmiana czy Stanisława Grochowiaka. Każdy z nich to osobny rozdział w polskiej literaturze, wyjątkowy, na wskroś indywidualny i na swój sposób wybitny.

A oto Ci, których twórczość obecnie wypada znać:

 

Marcin Świetlicki

Jacek Podsiadło

Eugeniusz Tkaczyszyn- Dycki

Tomasz Różycki

Jakub Kornhauser

 

Piszą o dzisiejszym świecie tak innym, tak dziwnym niż ten z przeszłości. Wyrażają swoje emocje, uczucia w sposób dosadny, mocny. Z całą pewnością są odważni, nie ma tu tematów tabu, a język…niewyszukany. Ciekawe co by na to powiedzieli Ci, którzy już…odeszli.

 

A oto dedykacja dla wszystkich, którzy lubią pisać i czytać wiersze:

 

Wisława Szymborska

„Niektórzy lubią poezję”

Niektórzy –
czyli nie wszyscy.
Nawet nie większość wszystkich, ale mniejszość.
Nie licząc szkół, gdzie się musi,
i samych poetów,
będzie tych osób chyba dwie na tysiąc.

Lubią –
ale lubi się także rosół z makaronem,
lubi się komplementy i kolor niebieski,
lubi się stary szalik,
lubi się stawiać na swoim,
lubi się głaskać psa.

Poezję –
tylko co to takiego poezja.
Niejedna chwiejna odpowiedź
na to pytanie już padła.
A ja nie wiem i nie wiem i trzymam się tego
jak zbawiennej poręczy.

 

 

Elżbieta Misiak-Gancarz